Schuttersgilden waren oorspronkelijk opgericht als broederschappen of verenigingen van weerbare mannen die de stad, vrijheid of gemeente moesten verdedigen. De oudst bewaarde documenten van deze gezelschappen dateren van de veertiende en vijftiende eeuw. De Sint-Jorisgilde wordt reeds vernoemd in documenten van 1321 en is daarmee erkend als de oudste kruisbooggilde van ons land.

Niet iedereen mocht lid worden van een schuttersgilde. In vele gevallen was dit voorrecht voorbehouden aan de poorters van de stad. De gilde zelf werd genoemd naar Sint Joris de drakendoder.

De gilde had reeds van het begin een groot aanzien. Zo verkregen ze in 1321 het recht om de kapel van Marie Vrouwe van Eyne en Bremen te gebruiken voor hun missen. In de Heilig-Bloedprocessie, de Ommeghange, liepen de leden van de gilde direct achter het schrijn van het Heilig Bloed.

Het aantal leden van de Sint-Jorisgilde nam zodanig toe in de veertiende eeuw dat de gilde in tweeën werd gesplitst in een Oudhof en Jonghof. Het Jonghof (jonge leden) moest het Oudhof (oude leden) versterken. Daar leerde men omgaan met de kruisboog. In 1768 zouden de twee gedeeltes weer samengesmolten worden.

Op dat moment was hun militaire rol reeds lang uitgespeeld. Hun enige doel was het beoefenen van het kruisboogschieten.

Bronnen:

• Jaer-boek der keizerlyke end koninklyke hoofd-gilde van den edelen ridder Sint-Joris, Joseph van Praet, 1786
• archief van de Koninklijke en Prinselijke Hoofdgilde Sint-Joris Stalen Boog Brugge
• De Brugse kruisbooggilde van Sint-Joris : historische schets XIIIe eeuw - , André Vanhoutryve , Familia et Patria, 1968
• Zo leefden de Brugse wapengilden : archiers, scelfscotters, busseschieters en hallebardiers : XIIIe-XXe eeuw : van militaire confrerieën tot ontspanningssociëteiten ;André Vanhoutryve, De Schacht, 1999